Coś mi się wydaje, że kiedyś już był podobny post, ale jak wiadomo, ludzie się zmieniają, ja również, więc zapewne, coś tam jest inaczej.
Dzisiejsza refleksja przyszła nagle, jak większość moich natchnień. W dzisiejszym dniu, moja Iwonka, obchodzi piątą rocznicę związku, a już za troszkę ponad rok, zostanie żoną. Dla kogoś 5 lat to mało, dla innej osoby dużo. Zważywszy jednak na to, że studiujemy, a ich dzielą setki kilometrów, dla mnie to wyjątkowy związek. Tylko pozazdrościć wytrwałości, zaufania i ciągle pielęgnowanej relacji. Gdy myślę o tych wszystkich związkach na studiach i sposób w jaki dane osoby względem siebie postępują, to tracę powoli nadzieję, na udany związek. ;/ No nieważne.Wciąż ciężko mi w to uwierzyć, bo od pierwszego roku traktuję Iwonkę jak moją małą córeczkę i chociaż czasem się nie zgadzamy i mamy inne poglądy, to bardzo się ze sobą zżyłyśmy. Rozumiem tatę Iwony, który dość często dzwoni i pyta co tam u Jego Maluśkiej. Pewnie też będę tak dzwonić i tęsknić.
Po dogłębnej analizie stwierdzam, że miłość to na pewno nie jest uczucie. Warto się zastanowić...mam wrażenie, że kogoś kocham...i nie czuję tylko kłucia w sercu, przypływu gorąca albo czegoś tam. Przecież miota nami wtedy mnóstwo odczuć na raz. Gdyby to było uczucie, czy ludzie zastanawiali by się, czy to to ? Przecież teoretycznie potrafimy określić, przynajmniej mniej więcej co czujemy. Zatem moim zdaniem, miłość to nic innego, jak relacja na którą składa się mnóstwo odczuć, emocji i zdarzeń.Miłość powinna być równoważna ze związkiem. Śmiesznie by brzmiało : ,,jestem w miłości'' a nie ,,jestem w związku'. To w takim razie co oznacza kochać ? Również nie chodzi o motylki w brzuszku, szybszy oddech itd. Kochać to umieć wybaczać,(w granicach rozsądku, zdrad nie wybaczamy,bo kto kocha,nie zdradza), dawać całe swoje dobro tej wyjątkowej osobie, wspierać ją w trudnych chwilach, cieszyć się z radosnych. Kochać to ogromna odwaga i dojrzałość, bo niekiedy nasze kochanie może, być niezrozumiałe dla całej reszty. Wówczas należy pozostać wiernym samemu sobie, swoim uczuciom, przekonaniom. Wiadomo...bywa i tak, że druga połówka nie jest tak cudowna jak by się Nam wydawało. Dostajemy różnego typu informacje od rodziny, czy znajomych na temat tej osoby i kompletnie nie możemy w nie uwierzyć. Opcje są dwie, albo to prawda albo nie. Wtedy niezbędna jest szczera rozmowa, bardziej wnikliwa analiza wypowiedzianych słów.Grunt, to nie postępować pochopnie. Raz utracone zaufanie bardzo trudno odzyskać.Czasem dobrze jest się zastanowić, czy kilka chwil uniesień jest warte jego utraty.
Co więcej ? Kochać, to wkładać całe serce w przygotowane potrawy, w wyprasowane koszule, w buziaka dawanego na przywitanie i tego na pożegnanie. Tak pięknie jest móc kochać, a jeszcze piękniej być kochanym. Oddawać się całemu, godzić się z własnymi kompleksami, bo przecież ktoś Nas kocha mimo ich istnienia...bo przecież My też tak kochamy. Na tym polega miłość. Na akceptacji wad i słabości, na umiejętności ich usuwania (o ile ukochana osoba, chce tego),a także na wspieraniu się :)
Wiem coś o tym, bo idealnym przykładem są moi rodzice.Mama ma ciężki charakterek i niekiedy daje tacie popalić. Mimo to, kochają się i tolerują te wszystkie ,,incydenty''. Co z tatą ? Czy każda kobieta zgodziłaby się na wyjazdy na obozy sportowe, gdy w domu małe dzieci, na zawody na drugi koniec świata, tak bez Niej ? No nie każda. Mama zostawała z Nami sama i świetnie sobie radziła. Teraz, gdy już jesteśmy dorośli, podróżuje razem z tatą i wspiera Go na biegowej ścieżce ! :) A wygląd ? Mój tatuś jest mega szczupły, bo wiadomo, bardzo dużo biega. Mamusia często się śmieje, że ,,nie ma za co złapać'' i ludzie pewnie myślą, że nie daje Mu jeść :D Haha :P O takiej miłości marzę. Nie za coś, a pomimo czegoś. Bo to jest istota miłości.
Dużo miłości ! :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz